Even voorstellen ...

EV 3: Jan M

Hij gaat in november met pensioen en dus moesten we snel zijn met dit interview. In de spotlights staan vind hij helemaal niks en een praatjesmaker is hij al evenmin. Met vijf kinderen, zes kleinkinderen en een kleinkind op komst hoeft hij zich straks vast niet te vervelen. Wij stellen graag aan je voor: Jan!

Jan kijkt uit naar zijn pensioen. Hij geeft het ruiterlijk toe. Niet omdat hij het slecht naar zijn zin heeft bij Ford Wensveen. Maar hij werkt al vanaf zijn vijftiende en heeft daarmee ruimschoots zijn plicht aan de maatschappij vervuld, zoals hij dat zelf zegt. Van zijn werkzame leven heeft Jan 25 jaar bij een Ford dealer in Dordrecht gewerkt en bijna 20 jaar bij Ford Wensveen. Hij is nu met deeltijdpensioen en werkt zijn opvolger in.

Op de ambachtsschool begon Jan met houtbewerking. Hij dacht dit leuk te vinden. Al snel bleek het tegendeel. “Je kon tekenen of ontwerpen in houtbewerking of naar de schilderklas voor reclametekenen, schilderen of restaureren. Schilderen vond ik wel wat, omdat daar het vak tekenen bij zat.” Na de ambachtsschool wilde Jan verder die kant op, maar hij was nog maar 14 en werd daarom niet toegelaten tot de vervolgopleiding. Dan maar gelijk aan de slag als schilder. Na een jaar werken en geld verdienen, had Jan niet zoveel zin om terug te gaan naar school. Wel gedaan, maar het was niet erg succesvol. Een familielid van Jan had een dumpshop en gaf hem de kans om daar aan de slag te gaan.

Ondertussen moest Jan zijn militaire dienstplicht vervullen. Daar stond hij 1,5 jaar in de keuken. “Ik vind het nog steeds verloren tijd. De opleiding die ik daar kreeg was zo matig. Ik heb wel ontzettend veel lol gehad. In de keuken stonden collega’s die van beroep kok waren. Daar heb ik veel van geleerd. Maar van 700 personen naar twee personen thuis koken, ging nog wel eens mis wat betreft de hoeveelheid zout! Van vier kolenscheppen zout naar een klein snufje, dat maakt nogal verschil.”

Bij Ford dealer Van de Berg in Dordrecht zochten ze een magazijnman. “Ik was 21 jaar en had geen idee wat dat inhield. Ze zochten iemand met een goed voorkomen en het was belangrijk dat je secuur was en leesbaar kon schrijven. Er was toen nog geen computer maar wel een magazijn vol met onderdelen. Zo’n 4000 onderdelen in vakjes met nummers in stellingen. Ik heb veel moeten leren over de onderdelen, want ik had geen natuurlijke interesse voor auto’s. Ik vond vooral het secuur werken leuk en het ervoor zorgen dat de verhouding tussen in- en verkoop goed was. Alles goed bijhouden en kloppend maken vind ik de uitdaging. Eerst je materie leren kennen, dan volgt inzicht en het adviseren van de monteurs vanzelf. Om dat te kunnen bereiken heb ik wel alle hulp van mijn collega’s gehad.”

Bij Ford Van de Berg was Jan magazijnbediende nummer zes en was hij wel toe aan meer verantwoording. “Toen bij Ford Wensveen een plek vrijkwam heeft een oud collega van mij, die inmiddels in dienst was bij Wensveen, mij geïntroduceerd. Ik mocht zelfstandig het magazijn runnen en daar was ik trots op. Ook hier moest ik veel bijleren. Ik kreeg veel meer verantwoordelijkheid en bovenal moest ik leren zelfstandig beslissingen te nemen. Als ik heel eerlijk ben, lukt dat laatste pas sinds een jaar of tien vloeiend.”

Werken bij Ford Wensveen heeft Jan altijd als prettig ervaren. “De werkomgeving is fijn en collega’s zijn leuk. Toch is dat niet leidend voor mijn werkplezier. Ik ben heel erg op mijzelf en ik haal mijn werkplezier vooral uit wat ik moet doen. Ik heb dan ook niet specifiek voor een familiebedrijf gekozen om de hechtheid van een team te ervaren. Ik zat prima bij Ford Wensveen. Ik heb dan ook nooit rondgekeken voor een andere baan. Totaal niet de behoefte gehad om te verkassen.”

Jan is een schapenkop, geboren en getogen in Dordrecht. Dordt zit dan ook wel een beetje in hem. Hij vind het een mooie stad waar veel te beleven is, maar ziet ook de verpaupering. Dus of hij hier nog altijd blijft wonen weet hij niet. Hij kijkt uit naar zijn pensioen, maar heeft geen specifieke plannen.

“Ik denk niet dat ik mij ga vervelen. Ik houd ervan om met de hond te wandelen. Verder een beetje hobbyen achter de computer met films en muziek. Reizen is geen doel op zich voor ons. We vinden het leuk om eens weg te gaan, maar zijn ook net zo lief thuis. De vrijheid om niets meer te hoeven plannen, daar kijk ik het meeste naar uit!”

Over zijn afscheid denkt hij regelmatig na. Bij voorkeur is er op zijn laatste werkdag gebak bij de koffie en schud hij iedereen de hand en dan is het klaar. “Ik ben een verbintenis met Ford Wensveen aangegaan en heb deze tot wederzijdse tevredenheid uitgediend. Ik heb mijn best gedaan en daarmee is het dan voor mij wel klaar.” Toch is er wel enige twijfel over dat afscheid. Want als hij erover nadenkt, zijn er toch ook wel leveranciers en klanten die hij gedag wil zeggen. “Ach, ik heb nog even de tijd. Kijk ik naar collega’s die hier werkten en met pensioen gingen, is het afscheid altijd mooi geregeld. Misschien moet ik het maar gewoon over mij heen laten komen.”