Even voorstellen ...

EV 9: Glen

Geboren en getogen in een Ford familiebedrijf in de wijk Blijdorp.  De wijze waarop familiebedrijven, zoals Ford Wensveen, tegenover klanten staan, vindt hij heel bijzonder. Hier word je nog echt behandeld als klant en niet als een nummer. Daarom is hij blij dat hij sinds een jaar werkzaam is in dit familiebedrijf. Mogen wij je voorstellen aan: Glen!

Het was liefde op het eerste gezicht toen hij tijdens een avondje stappen in club Las Palmas zijn vrouw tegenkwam. Beiden hebben ze Rotterdamse roots.  En kochten hun eerste woning in de Alexanderpolder.

Inmiddels is Glen 10 jaar getrouwd met zijn liefde. Ze zijn getrouwd op het Stadhuis van Rotterdam in een A-Ford. “Op de dag van ons trouwen was het Nationale Veteranen dag en heel de stad was afgezet. Mijn vader stapte gewoon uit en zette alle rekken opzij . Zo konden wij – in een A Ford - het plein voor het stadhuis oprijden gevolgd door ouders en schoonouders in een Ford S-Max. We hadden veel bekijks. Mensen stopten onderweg voor het stadhuisplein of toeterden en kwamen ons feliciteren. Dat was echt een hele ervaring.”

Glen en Ivette hebben inmiddels twee meiden en een jongen en wonen nu middenin Hendrik-Ido-Ambacht. “Rotterdam trekt nog steeds, maar met opgroeiende kinderen is een dorp fijner en veiliger. Hieraan worden we herinnert als wij vrienden uit de stad op bezoek hebben. Die staan verbaasd te kijken als de kinderen hier vrij hun gang kunnen gaan. Een fijn realisatie moment, dat we toen een goede keuze hebben gemaakt hiernaartoe te verhuizen. “

Wanneer Glen vertelt over zijn vader, die 48 jaar heeft gewerkt bij Ford Blijdorp, verwacht je het antwoord te hebben op de vraag waarom Glen nu bij Ford Wensveen werkt. Maar niets is minder waar. Glen had als ietwat rebelse puber totaal andere plannen dan in de voetsporen treden van zijn vader. “Ik ging naar de Grafische School en werkte in een drukkerij. Op de basisschool tekende ik altijd, vooral auto’s. De Grafische School was daarom een logische keuze. Ik dacht dat dit het helemaal was, maar in de praktijk bleek dit toch anders te zijn. Ik stopte rigoureus met mijn baan bij de drukkerij en ging naar een uitzendbureau om in de rekken naar vacatures te neuzen. Bij Smart Rotterdam zochten ze een monteur. Eigenlijk moest ik mij eerst inschrijven bij het uitzendbureau waarna ze contact zouden leggen met de Smartdealer. Dat vond ik erg omslachtig en dus ben ik zelf naar de Smart toegegaan. Ik mocht direct starten als monteur!”

“Ik was altijd al technisch en bij de Smart dealer mocht ik alle aanvullende technische opleidingen volgen. Maar na vijf jaar stond ik nog steeds iedere dag dezelfde soort auto te repareren. Ik had meer uitdaging nodig. Intussen was ik door de Citroën dealer gevraagd om daar te werken. In alle eerlijkheid kwam dit ook deels doordat ik ‘de zoon ben van’. Ons kent ons en ook toen was goed en hardwerkend personeel lastig te vinden. Bij Citroën ben ik gestart als eerste monteur en heb ik de opleiding diagnose technicus afgerond. Dat is heel specialistisch. Na een jaar mocht ik in de Spaanse Polder bij een service filiaal als meewerkend voorman aan de slag. Dat was een pittige job en daar had ik wel begeleiding bij nodig. Leidinggeven vereist weer heel andere vaardigheden. Met die ervaring op zak ben ik bij de Forddealer in Dordrecht gaan werken. Toen mijn vader de pensioengerechtigde leeftijd naderde ben ik overgestapt naar de Forddealer in Capelle aan den IJssel en werd meewerkend service adviseur.”

“Mijn vader was trots dat ik bij hem kwam werken. Toch was het weleens lastig dat hij mijn leidinggevende was. Je moet als ‘zoon van’ altijd een stapje harder zetten. Het ultieme doel was om mijn vader op te volgen in zijn functie. Helaas is dat door medische en interne bedrijfsomstandigheden niet gelukt.”

“Op een dag kreeg ik een epileptisch aanval. Bij nader onderzoek bleek ik een hersentumor te hebben. Zonder in alle medische details te treden, kan ik stellen dat ik hierdoor anders ben geworden. Ik kijk anders tegen het leven aan en heb moeten vechten voor waar ik nu weer ben. Ik heb concessies moeten doen, maar ben trots op waar ik en mijn gezin nu staan.”

Dat het merk Ford een groot deel van zijn jeugd heeft uitgemaakt, komt niet alleen, omdat zijn vader bij Ford werkte. Zijn vader heeft altijd een voorliefde voor autoracen gehad bij voorkeur rally race. Glen keek vaak met zijn ouders naar o.a. Formule1 races. Geweldig, om hier met het hele gezin naar te kijken. Zo kwam het dat Glen van zijn 11de tot zijn 19de 2-takt karting heeft gedaan. Samen met zijn vader stond hij ieder weekend aan zijn kart te sleutelen. Met ondersteuning van zijn ouders heeft hij prachtige resultaten bereikt zoals Knaf talent First en de tweede en derde prijs tijdens de Nederlands Kampioenschap 100cc karting. Hij zei altijd: ‘Je weet pas dat je de bocht te hard genomen hebt, wanneer je er minstens drie keer naastgelegen hebt.’ Doordat karting een sport is van duurder segment was het helaas tijd voor een nieuwe betaalbare uitdaging.

“Al snel hadden we een alternatief gevonden om toch te kunnen blijven racen. Mijn vader Gerrit is nu met pensioen en racet alleen nog maar met zijn camper, maar reed vroeger regelmatig Rally’s. Hierin volgde ik in zijn voetsporen door een oude Ford Escort Mk2 te kopen en daar in de zomeravonden competitief mee te rijden. Ik haalde mijn racelicentie op het circuit van Zandvoort. In 2001 behaalde ik de titel Rooky of the Year. Mijn kart achtergrond gaf mij hierin een voorsprong. Mooie herinneringen die niemand mij afneemt!”